Nathalie van Dam is expert in snel herstel bij tegenslag. In haar praktijk combineert zij haar zesde zintuig met jarenlange ervaring als trainer en coach en zorgt zo voor versnelde verandering. Meer info: www.nathalievandam.nl
All inclusive
You love it or you hate it: all inclusive. En misschien denk jij nu aan zo’n vakantie waar je bij aankomst een armbandje om je pols geseald krijgt, waarna je je goddelijke gang kan gaan.
Maar ik heb het hier over iets anders. Want er is een bepaalde vorm van all inclusive die we allemaal kennen. Waar we allemaal mee te dealen hebben.
Ik heb het over ouders. Wanneer je - al dan niet krijsend en verbaasd - op deze aardkloot wordt geslingerd, krijg je ze cadeau.
En het is geen menukaart waar je uit kan kiezen. Zo van: ‘Doe mij die ene ouder wel, maar die andere vooral niet.’ Of: ‘Ik wil dat mijn ouders die ene eigenschap wel hebben, maar vooral niet die andere.’
Nee, je krijgt jouw ouders, met alles erop en eraan.
En jouw ouders? Die krijgen ook jouw hele pakket bij je geboorte in de schoot geworpen. Alleen ontbreekt daarbij de specifieke handleiding over jou. Niet dat het wat uitmaakt, want de meeste handleidingen belanden sowieso bij het oud papier, toch?
Dus jouw ouders doen wat ze kunnen en misschien is dat ook wel hun stinkende best, wie zal het zeggen. Maar ja, niemand is perfect. Ook zij niet.
De kans is daardoor vrij groot dat ook jouw ouders zo hun kanten hebben, waar jij niet blij mee bent. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Want ‘gedoe’ met ouders is voor veel mensen reden om zelfs het contact volledig te verbreken.
Het kan ook zijn, dat je juist zoveel liefde en loyaliteit voor jouw ouders voelt, dat je je ongemakkelijk voelt om in te zoomen op hun minder fraaie kanten.
Maar of je nu juist dol op ze bent, of ze het liefst achter het behang wilt plakken, of ze nog leven of overleden zijn, of je ze door en door kent of juist niet of nauwelijks hebt gekend: een feit is wel dat zij je ouders zijn.
Hoeveel soorten ‘ex-en’ je ook hebt – ex-partners, ex-collega’s, ex-vrienden – als ik het heb over ex-ouders, dan klinkt dat ook wel een beetje gek, toch?
In mijn praktijk merk ik dat veel mensen moeite hebben met hun ouders of hun gedrag. Soms zelfs helemaal niets meer van ze moeten hebben. Wat heel begrijpelijk is, als er veel is voorgevallen.
Maar wat ik vaak zie bij mensen die hun ouders diep van binnen afwijzen, is dat zij onbewust ook zichzelf – of een deel van zichzelf - afwijzen. Waardoor ze zelfs een hekel krijgen aan stukken van zichzelf, of zich schamen voor wie ze echt zijn.
Moet je dan altijd maar goedpraten wat jouw ouders hebben gedaan of nagelaten? Nee, beslist niet. Maar psychiater Carl Jung zei ooit: ‘ik heb liever een heel mens dan een goed mens.’ En dat is niet voor niets.
Geen enkel mens is honderd procent ‘goed’ of ‘slecht’. Jij niet, en ook jouw ouders niet. Dus de vraag is: kun je jouw ouders zien en insluiten met het hele pakket, met hun mooie en minder fraaie kanten?
Als je dit kunt bij jouw ouders, dan kun je dat onbewust ook makkelijker bij jezelf: jezelf zien en accepteren voor wie je bent, met alles erop en eraan.
Jezelf insluiten met jouw zonnige kanten en jouw schaduwkanten: dat is pas echt all inclusive. Voor zo’n ‘armbandje’ zou ik wel tekenen.
Wat jij?