De serene blonde schoonheid uit Philadelphia en de lieveling van de legendarische Alfred Hitchcock, zette Monaco niet alleen op de kaart toen ze met Prins Rainier trouwde, maar redde het zelfs van de ondergang. Het leven van Grace Kelly lijkt een sprookje, maar dan met een tragisch einde. Geboren als burgermeisje, getransformeerd tot Hollywood-ster om uiteindelijk te sterven als prinses.
Tekst: Yasmine Majoor
‘Ze was van binnen nog mooier dan van buiten,’ vertelde prins Albert verleden jaar over zijn moeder prinses Grace, die 33 jaar geleden zo tragisch om het leven kwam. ‘Liefdevol en zorgzaam, ’ zo omschrijft de huidige vorst van Monaco haar. Als het om haar kinderen ging, sloot Grace geen enkel compromis, zelfs haar roem en de verantwoordelijkheid die gepaard ging met haar titel als First Lady van Monaco weerhielden haar er niet van een toegewijd moeder te zijn.
Haar leven lijkt een sprookje, maar dat is het allerminst, ondanks dat werkelijk alle ingrediënten die daarvoor nodig zijn er daadwerkelijk ook zijn.
Ze wordt op 12 november 1929 geboren in Philadelphia in een steenrijk gezin. Haar schoonheid erft ze van haar moeder Margaret, dochter van Duitse immigranten, die les geeft in lichamelijke opvoeding aan de Universiteit van Pennsylvania, maar ook schoonheidskoningin is en model. Grace’s vader en selfmade miljonair John B. Kelly heeft Iers bloed door de aderen stromen en is ongelooflijk sportief. Hij wint in 1920 in Antwerpen en in 1924 in Parijs in totaal driemaal Olympisch goud met roeien. Zijn fortuin vergaart hij met de productie van bakstenen.
Grace is de een na jongste van het gezin van vier kinderen en heeft een weinig spannende jeugd. Ze gaat naar keurige privéscholen en krijgt op haar twaalfde de hoofdrol in het toneelstuk Don’t Feed the Animals. Vanaf dat moment weet ze het zeker, ze wil later actrice worden ondanks de afkeuring van haar ouders. Haar vader vindt acteren slechts een graadje beter dan landlopen. Toch is de jonge Grace vastbesloten haar droom achterna te jagen en ze wordt toegelaten tot de American Academy of Dramatic Arts in New York.
Ze verlaat haar ouderlijk huis en verhuist naar het Barbizon Hotel voor Vrouwen in Manhattan, een prestigieus onderkomen voor meisjes van rijke ouders waar mannen na tien uur ’s avonds niet meer welkom zijn. Haar onderkomen mag dan betaald worden door haar ouders, haar studie moet ze zelf regelen en Grace werkt dan ook als model om haar opleiding te bekostigen.
Na haar afstuderen en diverse theaterrolletjes besluit ze haar geluk te zoeken in Hollywood, het mekka van de filmindustrie. Ze krijgt al vlot werk voor de televisie en met haar sexy doch chique uitstraling wordt ze snel ontdekt door de grote filmbazen.
Door een kleine rol in Fourteen Hours schiet ze als een komeet van een relatief onbekende actrice naar de hoofdrol in de klassieker High Noon met als tegenspeler niemand minder dan Gary Cooper. Het wordt een kaskraker, maar toch duurt het nog een jaar voor ze haar volgende film krijgt; Mogambo (1953) met Clark Gable. Deze rol levert haar een zevenjarig contract bij MGM op en een Oscar voor Best Supporting Actress.
Dan valt het oog van Alfred Hitchcock op Grace Kelly. De regisseur die altijd op zoek is naar de ultieme, koele blondine, vindt in Grace de ultieme schoonheid en hij cast haar voor Dial M for Murder, het begin van een jarenlange samenwerking en levenslange vriendschap. Het volgende project met Hitchcock is Rear Window, waar ze tegenover James Stewart staat die een invalide weduwnaar speelt die door zijn raam getuige is van een moord.
Grace’s eerste winnende hoofdrol is die van Georgie Elgin in Country Girl, als vrouw van de aan alcohol verslaafde Frank, gespeeld door Bing Crosby. Ze mag dan door het publiek – dat haar op handen draagt - en haar vakgenoten alle erkenning krijgen, van haar vader allerminst, wat blijkt uit zijn reactie wanneer zijn mooie dochter haar Oscar in ontvangst neemt: ‘Ik heb altijd gedacht dat mijn andere dochter, Peggy, ooit met die eer zou gaan strijken. Alles wat Grace deed, kon Peggy altijd beter. Ik kan gewoon niet geloven dat Grace heeft gewonnen. Van al mijn kinderen is zij de laatste van wie ik zou verwachten dat ze me zou kunnen onderhouden op mijn ouwe dag.’ Kelly zoekt die avond troost in de armen van Marlon Brando, die een Oscar gewonnen had voor On The Waterfront. En Brando is niet de eerste (en zeker niet de laatste) met wie Grace het bed deelt. Want anders dan haar imago doet vermoeden, is zij allerminst koel en kuis.
Haar eerste grote liefde is Ray Milland, haar 24 jaar oudere tegenspeler in The Lost Weekend. Een probleem is dat hij getrouwd is, maar hij vertelt de jonge Grace dat hij zijn vrouw heeft verlaten. Ze krijgen een hartstochtelijke affaire en de liefde zit zo diep dat Milland zijn vrouw Mal inderdaad verlaat en met Grace een liefdesnestje betrekt. Maar Mal, die zeer geliefd is in Hollywood, is helemaal niet van plan haar man zonder slag of stoot op te geven. Ze maakt gebruik van haar contacten en belt een societyjournaliste en vriendin in tranen dat dit ‘jonge meisje (haar) echtgenoot wil stelen’ en vervolgens mag heel Hollywood meegenieten van Milland’s buitenechtelijke escapades waarbij Grace wordt gezien als de schuldige.
Het stel wordt in de pers bijna afgemaakt, maar het is niet alleen de negatieve publiciteit die Milland doet besluiten terug te keren naar zijn vrouw. Mal had namelijk nog een laatste troef die ze uitspeelde: ‘Ga je gang, je mag van mij scheiden en trouwen met Grace Kelly,’ zei Mal tegen haar man. ‘Ik vind het allemaal prima, want al onze eigendommen staan namelijk op mijn naam.’ En zo wist Milland niet hoe snel hij terug moest keren naar zijn vouw en zijn bezittingen.
Grace’s hart is gebroken, maar dat is niet het enige wat gelijmd moet worden. Ook haar vlekkeloze imago is aan flarden. De roddels en vijandigheid in Hollywood zijn zo heftig dat zowel Grace als Warner Bros, waar ze onder contract staat, bang zijn dat de tsunami van negatieve publiciteit haar veelbelovende carrière ernstig in gevaar kan brengen. In die tijd was het heel normaal dat studio’s journalisten betaalden om slecht nieuws uit de publiciteit te houden. In het geval van Grace heeft het een flinke som geld gekost om Grace’s imago puur te houden. En dat komt niet alleen door de affaire met Milland, maar ook door die daarna, met de eveneens getrouwde William Holden. Grace, die door Vogue worden omschreven als een IJskoningin, doet die naam zeker geen eer aan.
Zsa Zsa Gabor schrijft in haar biografie: ‘Grace had in één maand meer minnaars dan ik in mijn hele leven.' Ook actrice Hedy Lamarr, die in 1933 als eerste vrouw ooit een naaktscène speelde, beweert ook dat Grace met alles wat een broek draagt in Hollywood het bed induikt om hogerop te komen. Wat er van waar is? Volgens diverse biografen zijn haar verhoudingen niet het gevolg van haar ambitie, maar vooral van haar romantische aard en de zoektocht naar erkenning die ze nooit van haar vader heeft gekregen. Hoe het ook zij, Grace had in elk geval een hartstochtelijk liefdesleven met onder anderen Clark Gable, David Niven, Gary Cooper, Bing Crosby, Frank Sinatra, Marlon Brando en Tony Curtis.
Voordat Grace haar toekomstige echtgenoot ontmoet, is er een serieuze huwelijkskandidaat in de persoon van designer Oleg Cassini. Cassini is sinds hij Grace in de film Mogambo heeft gezien compleet hoteldebotel van haar en nadat hij haar ontmoet in een restaurant in New York, blijft hij haar achtervolgen. Ook Grace is gecharmeerd van Cassini en wanneer ze in 1955 in Frankrijk is voor de opnames van To Catch a Thief, stuurt ze hem een kaartje met een uitnodiging om haar te bezoeken.
Lees de rest van het verhaal in de tweede editie van The Gay Issue die nu in de winkel ligt!